Digenes Akrites - sgraffito bizantyńskie z XII wieku (replika Garncarza Macieja BeneAkebe)

Technika dekoracyna nazywana sgraffito albo sgraffiato polega na częściowym zdrapywaniu warstw angoby lub szkliwa, dzięki czemu widoczne stają się warstwy dotąd ukryte, a podiadające inną barwę. W ten sposób można stworzyć dwu- lub wielobarwną kompozycję. Odmiany tej techniki garncarskiej stosowane były zarówno w Chinach, jak i w Bizancjum, na Bliskim Wschodzie oraz w krajach muzułmańskich. Stąd technika przeniknęła do Włoch i całej Europy. 

Garncarz Maciej przy pracy nad repliką naczynia sgraffito (Digenes Akrites)

W Bizancjum do ośrodków wytwarzających naczynia w tej technice należały Korynt oraz Cypr (ten drugi również w okresie panowania krzyżowców - do XV wieku). Piękne są obiekty wytworzone z renesansowych Włoszech (współgrające ze sobą techniki sgraffito i majoliki). Sgraffito dobrej jakości wytwarzane było również w ośrodkach Persji, Syrii, Egiptu czy muzułmańskiej Hiszpanii. Do największego mistrzostwa doszły jednak warsztaty w Chinach (ceramika ci-zhou yao lub hezhoujao) i warsztaty z okolic perskiego miasta Garrus (technika zwana gabri lub guebri) - w XII/XIII wieku.

Rekonstrukcja wzoru z naczynia korynckiego z XII wieku (replika naczynia - Garncarz Maciej)